Sicilya Konuşmaları

Bir baska Italyan bindi Helikopter’e: Elio Vittorini. Bu kez Sicilya’ya gidiyoruz ama trenle. Denizin üstünden, uçar gibi. Ogul Silvestro babasindan bir mektup alir; yasini basini almis baba asik olmus kaçmistir. Annene iyi bak demektedir. Atlar trene Silvestro, ver elini Sicilya: Annesine atacagi kartpostali kendisi götürmeye karar verir. Çocuklugu da trenlerde geçmistir, o pek yoksul Güney’de. Bir sürü insanla karsilasir trende, konusurlar. Sonra iner, Signora Concezione’nin, annesinin evine varir; annesi asici olmustur. Ev ev gezer, yine konusurlar. Hep konusurlar: Dünyadan, güzelliginden, umutlardan, çocukluktan, yoksulluktan, böbürlenmelerden, insandan. Dullarla, kocakarilarla, bileycilerle...“Her türlü süphe ve yanlis anlasilmayi önlemek için, Sicilya Konusmalari’nin bas kisisinin kendi hayatimdan alinmadigini, onu çevreleyen ve ona eslik eden Sicilya’nin da bir rastlanti sonucu Sicilya oldugunu söyleyerek okuru uyaririm; ancak, Sicilya adi kulagima Iran ya da Venezüella’dan daha hos geliyor. Hem, bütün müsveddeler bir sise içinde bulunmus da olabilir,” diyor Vittorini, kitabinin sonuna koydugu notta. Hem hakli hem haksiz bence. Bir kere çalisip da ücretleri karsiliginda portakal alan, portakallarini satmaya çalisip beceremeyen, bu yüzden o kasabadan bu kasabaya trenle gezen, hele de karisi kendisine sunulan portakali begenmeyip reddedince öfkeden kizaran, ama susup oturan isçi, sanmam ki baska bir memlekette olsun.