Şiir, Aşk ve Devrim

....)
’Iyi siir’ demek, okurca/görence iyi diye yorumlanan degil; öz, içerik, biçim ve dis yapisiyla bir bütün halinde güzelligi vurgulanan yapit demektir. Bu özgün tespit yapilirken görmenin yani sira düsünmenin de önemi belirtilmelidir. Toplumsal olanin degerli bir parçasi da bireyci degil, bireysel olandir. Bireysel olmak, bir siirle bas basa kalindiginda siirin biçimselligine, bütünlügüne, düsüncesine, dengesine ve hatta sair özne ile iliskisine bireysel ve toplumsal öznellik ve nesnellikle sokulmayi becerebilmektir.
Güzellik kadar çirkinlik de ancak böyle fark edilebilir.
’Güzel’i yaratma kaygisinin / coskusunun sairin bilincinden ve dünya görüsünden bagimsiz olmasi mümkün degildir. O halde siire iliskin her sey, sair bireyin dünya görüsü, bilinci, birikimi, algilamasi ve vicdani sancilariyla dogrudan ilintilidir. Medya, dergi, grup veya internet yapilanmalari çerçevesinde olusturulan ’ortak (!)’ degerlerle yaratilmis hiçbir sey bireysel özgünlüge saygili degildir. Tek tiplesmeye hizmet eder, sairlerin ’erk muhalifligini’ tersine çevirerek, kendilerinin bir egemenlik alani yaratmalarina ve erk kavgasi yüzünden ’gerçeklik ve siir’den kopmalarina neden olur. Kendisini ’kendinde belirlemesi’ gereken sairin, rengini ve birikmis halini siirinde gösterebilmesi için tek olmayi seçmesi veya tek kalmasina neden olacak denli özgün davranmasi gerekmektedir. Aksi takdirde yeni ve farkli bir sairden, onun özgün bir yaratisindan söz edilemeyecektir.