Tanrı'nın Doğası ve Mucizenin İmkanı / David Hume'un Antropomorfizm ve Mucize Eleştirisi

Insanin evrendeki yeri ve Tanri’yla olan iliskisini anlamlandirma, mutlak ve gayp olani insanin sinirli algi alani içerisinde ifade etme ve insanbiçimci düsüncenin üretilisinin dayanagi olan diger etkenler, antropomorfizm yani insanbiçimciligin çerçevesini olusturmaktadir. Buna göre antropomorfizm, Tanri’yi, insan düsüncesi için kolay kavranilabilir kategorik bir yapi içerisinde temellendirme egilimini ifade eden modern bir kavram olarak karsimiza çikmaktadir.Tanri hakkinda konusulurken antropomorfik bir tutum sergilemek, Tanri’yi insana da nispet edilebilen niteliklerle betimlemek kaçinilmaz bir durumdur. Ancak bazi din ve düsünce sistemlerinde Tanri hakkinda konusulurken asiriya gidilmis ve Tanri’nin insana benzer bir varlik oldugu ileri sürülerek kati bir antropomorfik tutum ortaya konulmustur. Islam düsüncesinde ortaya çikan Mücessime ve Müsebbihe ile Hiristiyanliktaki Tanri tasavvurlari bunun en güzel örneklerindendir. Iste bu kitap ünlü Ingiliz filozofu David Hume’un kati antropomorfizme yönelik elestirilerini ve mucizenin imkâniyla ilgili düsüncelerini tahlil etmektedir. Ancak Tanri’nin deneyin konusu olamayacagini ve bu konuda ileri sürülen fikirlerin bir varsayimdan öte anlam ifade etmedigi kanaatinde olan Hume, buradan hareketle antropomorfizmi elestirirken, mucizeler konusunda kendisi bir takim varsayimlarda bulunmakta ve mucizelerin olmadigini göstermek için kullandigi epistemolojik ve tarihsel kanitlarda önyargili bir tavir takinmaktadir. Kitapta, Hume’un bu düsünceleri, elestirel bir bakis açisiyla incelenmeye çalisilmaktadir.