Tünel

Yirminci yüzyilin ilk yarisinda yazilmis olsa da insanlik kadar eski, insanlar yasadikça da var olacak ruh hallerinin dibine kazilan bir "tünel" bu kitap. Özdeslik arayisi, ask, tutku, süphe ve cinayet... Siradanligin ve sanatçi ruhunun, aklin ve içgüdünün birbirine karistigi girdaplarda soluk soluga bir yolculuk. Bizi götürdügü yer ise daha ilk cümleden belli: Ben "Juan Pablo Castel, yani María Iribarne'yi öldüren su ressam..." Varolusçu bir antikahramanin cinayet itirafnamesidir Tünel. Fransizcaya çevrilmesini Albert Camus'nün önerdigi, Graham Greene'in hayranlikla karsiladigi bir basyapit. Ernesto Sabato'nun felsefi ve edebi evrenindeki yolculugunun da ilk adimi. Tünel, çagimizin temel entelektüel sorunlarini, toplumlarin ve ruhlarimizin karanlik, izbe köselerini didikleyen bir üçlemenin ilk kitabi. Yaraticilik ve disavurum, istense de istenmese de en azindan tek bir kisiyle duygudaslik, anlamdaslik için degil midir? Ya böyle bir kisiye rastlarsa yaratici? Iste, ressam Castel'in öyküsü böyle bir rastlasmayla yani María'yla baslar. Kurtaricisini, tüneldasini bulmus gibidir. Marazi bir ruh taskinligiyla sarilir María'ya... Askin, takintinin, kuskunun, kiskançligin, sikinti ve deliligin kol gezdigi Castel'in dünyasinda gerçeklik duygusu adim adim yitirilir. Geride ne yaratici, ne de yarati kalir. Cinayet de çözümsüzdür, kalici olan tek sey sonu gelmeyen kusku döngüsüdür.Iflah olmaz asklari, ruh tutulmalarini bilenler için...(Tanitim Bülteninden)