Unuttuğum Bütün Akşamlar

glan, kizin yolunu bekliyordu pencerenin önünde. Kiz, susuz topraklarin hiç tanimadigi, alisinca da vazgeçemedigi bir su gibi akarak geliyor; pencereye, gün boyu beklenmis bir gülücük taktiktan sonra ardinda çiçek kokulari birakarak karsidaki köhne eve giriyordu. Sonra bahçe aksama yakalaniyordu.Serin gecenin içinde kayan tasra otobüsleri, sehri bilen hemseriler, alacakaranlik bakan adamlar, eskisi gibi olmayan gökyüzü, yorgun düsmüs ameleler, kum tasi, harç kar, tugla getir… Soseler, çitir çitir konusan sobalar, intihar haplari, siirler, sureler, dualar, tarifler… Ethem Baran, geçen günleri konusturuyor. Esyalari, sessizligi, kalabaligi, yolculugu, kederi, yürek sizlatani, takilip kalani, bir türlü geçip gitmeyeni, ahsap evleri, patikalari, televizyonu… Unuttugum Bütün Aksamlar, Ethem Baran’in ustalik dolu hikâyeleri…Nehir gibi akip giden hatiralar…