Vefa Bazen Unutmaktır

“Vefali olmak, unutmamak degildir. Nedense hep karistiririz, belki de unutmaya egilimli oldugumuzdan, her seyi unuttugumuzdandir bu yanilgi. Oysa bazen tam tersine, vefamizi göstermek, vefali oldugumuzu anlatmak için unutmak, unutmak, unutmak gerekir. Unutmak, her zaman alçaklik degildir çünkü, bazen de bagislamaktir. Aslinda hiç unutamadigimiz bir seyi, bir tür bilgelik bilgisiyle, maskesiyle de diyebiliriz, hiç hatirlamiyormus gibi yapmak da unutmanin erdemlerinden biri sayilabilir. Hem unutmazsak nasil vefali olabiliriz ki? Vefa, bazen bir insani, bir ani, bir durumu unutmaktir, o insana ragmen elbette, o ana, yasantiya, duyguya, duruma gösterdigimiz vefa sebebiyle. Birakalim simdi ‘vefa bir semtten ibaretmis meger’ diye sairane, cümle kirmasi dizeler kurmayi, aslinda vefa o ‘semt’ten hiç ayrilmamaktir, ayrilip da üstüne timsah gözyaslari akitmak degil! Vefali olmak için unutmak zorundayiz. Tuhaf mi geldi bu cümle? (...) Asktan ihanete, tutkudan bagliliga, dostluktan yoldasliga, fedakârliktan inada, tüm duygularda ve degerlerde bir içerik degisimi, öz yitimi, boyut düsümü yasaniyor. Vefayi bile reklam ettiklerine bakilirsa, bu hafifleme hayli sürecek demektir. O yüzden bu hafiflige razi olmaktansa, vefayi unutmak daha vefali bir davranis bile sayilabilir...”