Yalan

Yalan söylememeliyiz. Söylememeliyiz, söylememeliyiz. Ama bazen söylüyor, hatta bunun çok gerekli olduguna inaniyoruz. Hristina da yalan söylemek için gerekli nedenleri olduguna inaniyordu. Okumak için geldigi Atina'da lüks bir semtte kapicilik yapan kuzeninin buldugu bursla iyi bir okulda egitimine baslar. Ancak ne geldigi sosyal sinifi ne de ekonomik durumlarini okul arkadaslarina anlatir. Bunun yerine babasinin bir is adami oldugunu söyler. Çocuklugunun sonuna gelerek yetiskinliginin esigine adim atan on bes yasindaki genç kiz, yalanlarina yeni yalanlar ekleyerek ruhunu bogan bazi gerçekleri gizlemeye devam eder. Hristina'nin kendince bir çikis yolu oldugunu sandigi yalanlardan kurulu dünyasinda gerçek dostluklara yer yoktur. Ne var ki sonunda her seyi itiraf etmek ve bunun sonuçlarina katlanmak da büyük bir cesaret gerektirir. Acaba güzel ve akilli Hristina bu cesareti kendinde bulabilecek, bogazina kadar battigi bu tatsiz durumdan kurtulabilecek midir?