Yansılar 4

"Yazayim yazmayayim, Yansilar’la geçiyor aksamlarim. Nasil bitsin, Yansilar benim askim, benim oynasim. Kucak kucagayim onunla. Saçlarini oksuyorum; alnini, dudaklarini, gözlerini öpüyorum. Onun kucagindayken hayatimin bütünlügüne ve sürekliligine inaniyorum; üstelik yillar öncesi terkettigim yerlere dönüyorum onunla ara ara. Bütün sevdiklerim ellerini uzatiyorlar bana. Ellerimizi tuttugumuz zamanlarda Yansilar’in eriyip etime ve canimin içine aktigini hisseder gibi oluyorum. Yansilar’siz yasamak zor. Hemen hemen imkânsiz."