Yüklük

Ahmet Büke'nin öykülerinde aci ve ironi bir arada; bu yalin öyküler, sasirticiligini da, sarsiciligini da ülkemizin tükenmek bilmez aci ve ironi kaynagindan topluyor. Böylece bir dil saganagi çikiyor ortaya: yoksulun dili, ötekinin dili, zalimin dili ve umut edenin dili hep bir agizdan öykü söylüyor. Büke, Yüklük'teki öykülerinde artik kangrene dönüsmüs meseleleri anlatirken yer yer sevdigi sanatçilardan da yardim aliyor, edebiyat serüvenindeki köse taslarini imliyor. Ahmet Büke, Türkiye'nin yazari olmakta direniyor.Biz onlara dedik ki, elbette sizin bilmediginiz öyküleri biz biliriz. Seni yazdiklarin için küçümseyenler bilmiyorlar mi, onlarin akillarini açip yazdiklarini biz koyduk. Zenginlik istediler, verdik. Pahali kumaslar ve kervanlar dilediler; bir sabah kapilarinin önüne koyduk. Ama yine de senin öykülerine güldüler. Içine yeis dolmasina izin verme. Sabretmekten vazgeçersen onlardan ne farkin kalir. Hem senin neyi becerecegini de biz bilirdik. Onun için çabalasan da, vazgeçsen de fark etmez. Ama vazgeçmemende büyük mükâfatlar olabilir. Olmayabilir de.