Z

"Uyudu ve iste yine çıplak. Kapatmıyor Misini hiçbir §ey. Utanıyor tanrıdan. Kimsenin umursamadığı çıplaklığı nedeniyle aforoz ediyor kendisini. Ve uyanıyor ama uykulartyla; şımart beni tanrım, asiliğimi asaletim say! Tanrı olan sensin. Gönlüme dokun dedi, farkımda değil misin dedi, istiyorum, hala...İsa'yı seviyordu. Varken buralarda ve bu topraklarda ya da bu topraklara geleceklerin yanmdayken ya da onların gülümsenecek çocukları doğmamışken çekip gidebilmişti.Gitmeyi seviyordu da gidememesi nedeniyle ayıplıyordu kendisini, içini kemiren ve kendisine yakıştıramadığı bir korku. Yakıştırmanın minsancalığını kabullenmek istemiyordu.Bak bir de Yakup'u severdi, yusufçuk kuşlarını. Yakup'un iki damla gözyaşı değildi ak sakalına düşen de ondan. Isalığına da Yakupluğuna da gülümsedi. "