Gülizar

Gülizar, bes çocugunun anasi… Talihsiz, kani yerde kalmis, yuvasi dagilmis, bahçesinde lalesiz kalmis, Gülizar… Kömür karasi saçlari dagilmis sirtüstü yatiyordu yatakta Gülizar. Gözlerini tavana dikmisti. Derme çatma, yikik dökük kerpiç damdaki o tek noktaya bakislarini kilitlemisti. Bedeni bu hecin devesi misali iri cüsseli adamin altinda yatiyor olsa da, ruhu pek sevdigi arkadasi Hatice ile pamuk tarlalarinda kosup parlak renkli kâgitlardan yaptiklari uçurtmayi uçuruyordu. Pamuk tarlasindaydi artik o. Kucaginda da Berkin... Parlak renkli kâgitlardan yaptigi uçurtmayi uçuruyordu Gülizar… Berkin ise küçük kahkahalar atiyordu… Istanbul sokaklarinda geçmislerini ararken, bir yandan da hayatta kalmaya çalisan bes çocugun aci, ölüm, ask ve özlem dolu hikâyesi.