Hücre

Irakli Aziz Mahmud Sayid hiç olmadik sekilde kendisini, içinde politik suçlularin bulundugu bir hapishanede buluverir. Orada, örgüt liderleriyle, farkli kültürlerle yetismis entelektüellerle, ardindan iskence kurumuyla tanisir. Adaletin körlügü hesapsiz acilara yol açar. Üstüne üstlük isin içine bir de ask karisir. Kafkaesk bir labirentin karanligini andiran hapishanenin bürokrasisi ondan yapilmasi kolay bir fedakarlik daha ister: Basit bir suçu üstlenmek. Ve Aziz, yasadigimiz ve sekillendirdigimiz kusurlu dünyayla uzlasma ya da onu reddetme arasinda, Hücrede sikisip kalir. “Diger odadan gelen yanik et kokusunu alabiliyordum. Bana baharda yeseren otlarin kokusunu hatirlatmisti. ’Bazen insanlar ölümü seçer mi?’ diye düsündüm. Gerçekten bilmiyordum. Ama, bir adam hayati tamamen yasanilamaz hale gelmeden böyle bir seyi asla düsünemez diyordum kendi kendime.“ (Arka Kapak)