Klasik Anlatı Sineması

Insanin ölümle savas aracidir anlatilar. Ölümü yenmek için her gece bir öykü anlatan Sehrazad’in yazgisi insanligin yazgisidir aslinda. Insanoglu ölümn, ölümlü oldugunun farkina vardigi andan itibaren anlatmaya baslamistir. “Hikayeci yetkisini ölümden almistir.” der Benjamin. Anlatmak, deneyimi paylasmak bir ihtiyaçtir. Mitoslar, masallar rasyonel aklin kullanilmadigi, bilimin henüz gelismedigi dönemlerde insana dünyayi açiklarlar. Sonraki çaglarda da insanoglu yeni araçlarla yeni anlatilar olusturmaya devam etmistir. Bilimler, dinler, edebiyat, tiyatro vb. alanlarda üretilen anlatilar insanoglunun anlam olusturma araçlaridir. Öykülü filmin disinda, egitim filmleri, belgesel ya da haber filmleri gibi türleri olmasina ragmen sinema, birincil olarak ‘öykü anlatma’ misyonunu üstlenmis, kitlelerin ilgisini öyküler anlatarak çekmistir. Sinematografik anlatim araçlariyla bir öykü anlatmanin geçmiste ve günümüzde en popüler yöntemi olan klasik anlati, kurallari 1910’lu ve 1920’li yillar boyunca Amerikan Stüdyo sistemi tarafindan Hollywood’da gelistirilen ve tüm dünyaya yayilan bir anlatim biçimidir. Bu çalismanin amaci; klasik anlatimin ustalik seyivesine ulastigi, 1930’larin basindan ve 1950’lerin sonralarina dek süren bir zaman diliminde etkin olan “Stüdya Dönemi’nde yapilan klasik anlati filmlerinin dramatik ve biçimsel yapisini incelemektir.