Mor Rüya

“Kameri ayinin son gecesiydi. Gece zifiri karanlikti. Magara hiç olmadigi kadar heyecanli bir siginaga dönüsüyordu. Disarida Kitmir’in sessiz havlayisi, Çobana magarayi isaret ediyordu. Roma halkinin acimasiz çigliklari, önce gögün katlarinda dönüyor, sonra daga çarpiyor, daha sonra kayalara vurup, magaranin bosluklarinda yankilaniyordu. “Tüm Isevileri bir araya getirin, onlari diri diri yakacagiz!“ Olimpus tanrilarinin cansiz varliklari, ruhsuz bir sekilde tüm olanlari seyrediyordu. Helen bagiriyordu: “Onlarin ruhu yok, görmüyor musunuz, ruhlari yok! Yok, yok iste! Olay mi? Iste ben ve uyku! Mekân mi? Iste dagin görkeminin içerisinde, bir siginak olan uyku Magarasi! Zaman mi? Iste Hz Isa’dan 137 yil sonra! Vakit: Dogu Roma Imparatorlugunun 890. Yili! Ben mi? Askin refakatinde Kiz kulesinden Nil’e gönül vermis bir Rüya! Gözlerimi askla kapiyorum ve halim ölümü dirilis ile hatirlamakla yükümlü olan yazarin uykudaki hali. Simdi uykuda kalbim ve kelam yagiyor uykudaki halime. Çünkü öykümün bahtinda uyumak var, önce uyuyacak gözlerim, sonra aydinliga uyanacak. Hikmetli bir uykudan, hikmetli bir uyanisa uyanacak gözlerim. Ve kalbimde asirlik bir ask sizlayacak...“