Onüçüncü Yaz

Orhan'in saskinligi görülmeye degerdi. Çok kisa bir süre sonra ilk saskinligin yerini sevinç ve gurur aldi. Yüzünde sevgi dolu bir gülümseme belirdi. Sevil'i kucagina aldi ve onu öpücüklere bogdu. Kader daha fazla uzaktan seyredemedi onlari. O da ikisini birden sarip Sevil'e ve Orhan'a birer öpücük kondurdu. Hep beraber parolalarini, ritüellerine uygun olarak tekrarladilar. Bu kez üçünün elleri birbirine kenetlenmisti. Etraftakilerin de bu durumdan ne kadar duygulandigi belliydi. Kimisi kâgit peçetesine sarildi, kimisi de yasaran gözlerini fark ettirmemek için baska yönlere bakmaya basladi. Mutluluk yapbozundaki son parça da yerini bulmustu. Aksamüstü mutfak caminin arkasindan bahçedekilerin neseli gülüslerini dinledi. Ailesini seyretti. Hayati bir serit gibi geçti gözlerinin önünden. Lise yillarindan, evlenisine, Istanbul'u terk edisinden Sevil'in dogumuna, ise basladigi ilk günden, Orhan'la tanisip Istanbul'a dönüsüne ve yuvasini kurusuna dek, her sey.... Istanbul'u, ana ocagini ilk terk edisimin on üçüncü yazi... Ve ben mutluluk serserisiyim...