Yansımanın Diyalektiği

Narsis’e aşık olan Ekho gizlice onun peşinden gider ve onun çağrılarına elinden geldiğince karşılık verir. Narsis, avcı arkadaşı sanarak seslenir, “Gel!” der, Ekho geri seslenir: “Gel!” Seslenene seslenmesiyle çağrının yönü değişmiştir: “O seslenene seslenir”. Narsis, “Burada bir araya gelelim!” diye çağırır, Ekho tekrarlar: “coeamus!”. Ve coire’nin çift anlamı ‘bir araya gelelim’ ile ‘birlikte yatalım’–, yanılmayı güçlendirir. Geri yansımasında aynı şey başka bir şeye dönüşür, yine de söz aynı sözdür. Narsis, çalılıkların arasından karşısına çıkan Ekho’yu görünce, itiraz eder: “Ölmeyi yeğlerim kendimi sana feda edeceğime.” Ancak Ekho cümlenin sadece ikinci kısmını tekrarlar: “Kendimi sana feda edeceğime”; böylece, cümlenin birinci kısmını atlayarak, anlamını tersyüz etmiş olur.

Ovid’in burada ortaya koyduğu, semantik ayna görünüşünün oluşumudur, kelime anlamının tersyüz olmasıdır. Aynı kelimeler, tam karşıtına işaret ederler. Gerçek ve yanılgı, aynı ilişkinin momentleridir ve bu, ancak diyalektik bir refleksiyon biçimi olarak, Bir’in Diğeri’ni uzanıp kendi karşıtı olarak ihtiva etmesi olarak kavrandığında birbirlerinden ayırılıp çözülebilirler.