Zümrüdüanka

“Bir gece “o“ olmasini düsleyerek herhangi bir bedene sarildiginizda; sicakligi, kokusu, nefesi bir yabancidir oysa. Ve sarilmisken, “o“ olmasini düslerken, gözlerinizden birer damla yas süzülür, anlatamazsiniz hiç kimseye.“ “Uzun yolculuklara savurdum kendimi. Fakat kalbimi duyamayacagim kadar senden uzak bir yer bulamadim.“ “Beyoglu’nda soguk, sicak gelir insana. Ay isiginin yerini almistir sevdalilari avutan pariltilar. Kalabaliga inat herkes daha çok yalnizdir burada ve hissetmemek için kimsesizligi, asla bosaltilmaz sokaklar.“ “Hadi git artik. Git. Git ne olur. O günesin dogusundaki sirri saklayan gözlerinin isiltilarini dokundurmadan, yanginlarina hasret gözlerime, hiç bakmadan git...“ “Soguktur gece, kaskatidir. Asil asil yagan kar kirlerini örterken insanligin, alev alev bedenlerin yanginlariyla gecenin karanligi, parçalandigi keskin kristallerle kalplerde kesik kesik yaradir. Acidikça içten içe daha siki sarar ve dudaklarini dislerinin arasina sikistirip öperken nefesinden içtigi ruhudur aslinda bu dansta. Yanardag gibi titreyen bedenler, dokunuslari hançerlesmis eller ve karin soguguna karisan gecenin teri... Müzik susar; kar durur, zaman durur. Ruhlar ölümsüzlükte erisirken birbirlerine, kutsanirlar gecenin beyaz tülü altinda bir daha ve bir daha...“ “Islakti ask. Koyu kirmiziydi. Kalbinden gelip usulca süzülüyordu bileklerinden; içinde barindirdigi bütün sakli ve henüz dokundurtulmamis hayalleri ve gerçekleriyle.“ “Bir yerlerde rüyalarindaki oyunlarindan sökülüp, büyüklerin dünyasina itiliyordu çocuklar. Oysa masumdu dogdugunda ask. Geri dönmeyen çocukluk gibiydi. O yüzden öyle kalamadi. Baskalasti. Kirletildi büyüdükçe.“ (Tanitim Bülteninden)