Adana, hiçbir zaman herhangi bir vilâyet olmadi. Kendine mahsus ve ’dik’ti. ’Esprisi’ olan bir yerdi. Tantanasi olan bir yerdi. Behçet Çelik elinizdeki kitabin Sunus’unda belirtiyor; Adana’yi çagristiran öyle çok imge var ki: Sicak, pamuk, portakal, pamuk isçileri, tekstil, kebap, salgam, kabadayilik, küfür, edebiyat... Veya, Can Kozanoglu’nun ’disardaki’ Adanali karikatürü hakkinda söyledikleri: Zengin, kaba, küfürcü, kavgaci, âlemci, eglenceli, erkek...
“Adana’ya Kar Yagmis / Kar Altinda Gül Varmis...“ Bu kitap, Adana’ya yagan kara ve kar altindaki güllere bakiyor, diyebiliriz. Son yirmi yilda Türkiye’nin geçirdigi büyük dönüsüm, Adana’yi göreli bir ’önemsizlesmeye’ itti. Adana’nin özlenir hale gelmis eski zamanlari, eski çehreleri nasildi? Adana sanayii nasil gelisti? Endüstrinin ’patladigi’ sasaali zamanlar nasil yasandi? ’70’lerin siyasal kutuplasma ortami Adana’yi nasil baska birçok yerdekinden fazla ayaga kaldirdi?
Adana’nin etno-kültürel yüzlerine de bakiliyor kitapta: Türkmenler, Araplar, Nusayriler, Kürt göçmenler...
Yilmaz Güney, Orhan Kemal; Adana’nin onlardaki harci ve onlarin Adanasi...
Adana’nin meshur eglence dünyasi, mutfagi, sicagi, yaylasi... Kenar mahallesi, eskiyasi... Adana futbolunun yükselis ve düsüsü...
Tabii “küfre ve erkege kesmis“ Adana ve Adana’nin kadinlari...
Çogu bir yerinden Adanali olan yazarlarin; Nebahet Akverdi, Suavi Aydin, Salih Bolat, Neslihan Cangöz, Simten Cosar, Behçet Çelik, Bilge Çelik, Musa Dagdeviren, Feridun Düzagaç, Kudret Emiroglu, Adnan Gümüs, Inan Keser, S. Mine Kiliç, Can Kozanoglu, Hayri Kozanoglu, Hakan Mertcan, Coskun Ongun, Ali Özgentürk, Nurhan Tekerek, Mehmet Tepebasi, Mustafa Uçar, E. Taçli Yazicioglu, Yavuz Yildirim, Nihat Ziyalan’in katkilariyla.
(Tanitim Bülteninden)
Renk Bilgisi
karışıkçokrenkli