Aklın Yıkımı 2

Georg Lukacs Aklin Yikimi’nin tartismali bir kitap oldugunu söylemekten çekinmez. Horkheimer’in Akil Tutulmasi’ndan yedi yil sonra, 1952’de tamamlanan yapit Alman usdisiciliginin tarihçesini tarihsel materyalizmin inceleme araçlariyla yeniden degerlendirir. Lukacs ender rastlanan bir bilgi ve farkindalik sergileyerek fasizmin canavarliklarinin yasli Schelling, Schopenhauer ve Nietzsche’ye kadar geri uzanan bir dönemde atilan tohumlarini arastirir. Alman olmamasina karsin Kierkegaard da yirminci yüzyil düsüncesi üzerinde olaganüstü etkisi açisindan uzun uzadiya tartisilir. Lukacs I. Dünya Savasi öncesinin felsefe ve toplumbilimi ele alirken özellikle George Simmel ve Max Weber gibi Almanya’nin önde gelen düsünürlerinden kisisel tanisiklikla söz eder. Kitabin irk kuraminin on sekizinci yüzyildaki köklerinden baslayan gelisimini çizen son bölümünün ardindan zamanimiz için bir uyari özelligi tasiyan doyurucu bir sonsöz gelir. Usdisi egilimlere karsi Alman yatkinligini açiklayan özel tarihsel kosullar bulunmasina karsin hiçbir ülke bagisiklik konusunda emin olamaz.
Lukacs’in seçilmis düsünürlerde ortaya koydugu karanlikçilik, kendinden hosnutluk, umutsuzluk ya da kiniklik egilimlerine karsin yazar onlarin yapisal basarilarini yadsimaya çalismaz. Lukacs, Pietro Nenni’yle birlikte son uluslararasi baris hareketlerinde, insanligin rehber isigi olarak, bilinçli aklin (kötüye kullanilmaya her zaman açik olan) kitle duygusunun yerini almasinin ilk isaretini görür. Genç Hegel’le birlikte yazarin basyapitlarindan biri olan ve 2 cilt olarak yayimladigimiz Aklin Yikimi bastan sona yazarin gelecekteki uygar yasama iliskin ciddi kaygilarini dile getirir.
(Arka Kapak)