Ali ile Ramazan

Ramazan, Ali’nin ta basindan, daha ilk günlerinden bildigi bir seyi, o olmadan bir hiç oldugunu; ancak Ali ile Ramazan olduklarinda tam olduklarini, bir anlam kazandiklarini o bekleme günlerinde anliyor. Kabul ediyor.Ali’yi bekledikçe bos duvarlara bakarak; Ali içinde büyüyor, büyüyor. Ali basmasina ugruyor Ramazan.Ali’nin gelmesine yakin o kadar agliyor ki uluya uluya yer yataginda, içinin yikandigini hissediyor bastan asagi.“Ulan Ali, sen dönmeden aglaya zirlaya yikadim içimi. Yeni dogmus bebek gibiyim Magaraçocugu. Ne biçim seviyomusum ulan seni!” Ali’yi garda karsilarken bunlari söyleyip boynundan öpüveriyor.Ali kipkirmizi oluyor utancindan. Yanlis anlayacaklar.Ibne degil onlar. Ne biçim âsiklar.Ikisi de erkek; tamam. Ama âsiksan ne yazar:Kime ne yazar!