Anarşizm

Bireysel iradenin özerkligini savunan ve bireysel özgürlügü kisitlayan her türden otoriteyi yadsiyan anarsist ögretinin düsünsel kökenlerinin ilkçag Yunan felsefesine, Kinikler ve Stoacilara dek uzandigi ileri sürülür. Ama, ögreti asil biçimine 18. yüzyil sonu ile 19. yüzyilin basinda ulasmistir. Anarsizm, merkeziyetçi ve totaliter egilimli bürokrasiye, sorumluluklari herkes arasinda paylastiran federalist ilkeyle, insani insanliktan çikaran teknokrasiye karsi da, herkesin onurunu ve özgürlügünü güvence altina alan özyönetim anlayisiyla karsi çikar.Tarihin akisinin hizlandigi ve bu nedenle de düsüncelerin yenilendigi bir çagda, yerlesik degerleri tüm yönleriyle irdelemekten hiçbir zaman vazgeçmeyen, "ne Tanri ne Efendi" sloganini siar edinen anarsist düsünce, dünyadaki bireysel, toplumsal, ekonomik ve ekolojik tikanikliga son vermeyi amaçlayan bir çagri olma savindadir. Felsefi temelleri, Fransiz rasyonalist bireyciligi, Alman mutlak idealizmi ve Hiristiyanliga dayanan bu toplum ve siyaset felsefesi ögretisini Henri Arvon, özgün anarsist düsünürleri ve tarihsel olaylari baglantilandirarak ele aliyor ve sistemin eksenini ortaya çikariyor.