Aşka Ağlayan Derviş Yunus Emre

Ölümlünün ölümlüye aski, rüzgarda kuma yazi yazmak gibidir…“Bütün dünyadan vazgeçtim, ahiret gözümde kalmadi. Ölmeden evvel ölüp, kanimi nefesime helal ettirdim. Ask ile yandim, aska battimda asktan dogan bir nur oldum. Ask sarayinin mumuna, Hakk’in pervanesiyim. Belalardan çiçekler toplayip, zehri bal eyledim. Dogdugum andan itibaren hep agladim, hiç gülmedim. Nihayet uluhiyetin kutsal makamina erdim. Kendi vehmi varligimi yok ettim. Hz. Peygamber’in, ‘li ma’allah’ makamina ulasip, ask kainatinin kitabini yazdim da bir damla yas, nasibim oldu.”Yunus veda edip yola koyuldu. Köyün asagi ucundaki hamamin yaslandigi yokusu çikinca akli basina geldi. “Velayet erine vardim, bana nasip sundular, alicimin her çekirdegi basina on nefes verdiler, kail olmadim. Ne olmayacak is ettim, gafil oldum. Imdi bu bugday bir niçe gün içinde tükenir, nefes ise ölünceye dek tükenmez. Ola ki himmet ettikleri nasibi vereler” dedi. Kalbi bugulandi gözleri doldu, gözyaslari henüz yere düsmeden geriye döndü… BEN BENI BIRAKTIGIM ZAMAN, SEN BENI BIRAKMA YARAB…