Bakunin'den Lacan'a Anti-Otoriteryanizm ve İktidarın Altüst Oluşu

Iktidar sorunu, hem siyasal teori tartismalarinin hem de radikal siyasal çözümlemelerin merkezine geri dönüyor. Iktidar ve otorite sorununun “devletten öte”yi de içeren çok daha kapsamli bir kavrayisi gerektirdigi artik açikça anlasildi. Iktidar ve otoritenin degisik biçimleriyle yüzlesmek için klasik devrimci siyasetin dayandigi kavramsal kategorilerin ve akilci söylemlerin bazilarini “yapisöküme ugratmak”, iktidari devirmeye yönelik kimi “devrimci” girisimlerin iktidari yeniden ürettigini göstermek yeterli. Bu durum da iktidarin içinden direnisi teorilestirmenin bazi zorluklariyla hesaplasmayi gerektiriyor. Bir kitap, hem bir yandan günümüzün radikal sol siyaseti için bir yaklasim formüle etme arayisindakilere kiskirtici malzemeler sunarken bir yandan da kadim siyaset felsefesi tartismalarina nasil yeni bir alan açabilir? Saul Newman bu zor terk edilir mevzilere yönelik operasyonunu sakin bir dille gerçeklestiriyor. Postyapisalci teorinin kimi temel düsünürlerinin yapitlariyla anarsist siyasi gelenegin klasik yazarlarinin görüslerini kesistirerek yeni bir anarsizm siyaseti teorisi gelistirmeye koyuluyor. Bu hedef için önce Marksist ve anarsist siyasi geleneklerle hesaplasiyor ve anarsizme daha yakin durmakla beraber her iki gelenekteki özcü egilimleri elestiriyor; klasik anarsizm ile klasik Marksizm arasindaki tarihsel münakasalarin temel unsurlariyla yüzlesmeye davet ediyor okuru. Postyapisalci teorinin nasil radikal siyasete evrilebilecegine dair bir öneri ortaya koyarak, bu argümanlarin getirdigi elestirileri mantikli bulan ama buradan nasil bir siyasi projenin çikartilabilecegini göremedigi için uzak duranlarin dikkatini çekiyor. Nietzsche gibi postyapisalci düsüncenin öncüllerinden biri olarak ele aldigi Stirner’i yaftalardan özgürlestiriyor ve tehlikeli bir siyasi figür haline getirmekten çekinmiyor. Foucault, Deleuze ve Guattari ile Derrida’nin çalismalarini bu perspektifle ele aliyor ve iktidari kirlenmemis, saf bir Disarisi nosyonuna dayandirmaksizin radikal bir siyasi kalkismanin nasil gelistirilebilecegini özenle tartisiyor. Bu amaçla ele aldigi Lacan’in Disarisi kavramini özcülügü ve safligi dislayan siyasi bir kalkis noktasi olarak postyapisalci anarsizmle bulusturuyor.Bu perspektifin günümüz siyasi hareketlerindeki karsiliklari da gündeme getiriliyor ve özellikle Seattle ’99 sonrasi süreci belirleyen alternatif küresellesme hareketi ve Zapatistlerin merkezsiz ve hiyerarsik olmayan siyaset ve karar alma biçimlerine dikkat çekilerek anarsizmin gelecegin radikal siyasetindeki etkili konumuna isaret ediliyor.Okuyucu Newman’in bu kitabinda, çagdas siyasal teorinin en önemli meselelerine dair oldukça dikkatli, özgün ve kavrayis gücü yüksek bir tartisma bulacak. Ernesto Laclau