Balığın Karanlığı ve Güneşi Doğurmak

Kimi Hallâc gibi daragacinda yapar Mi‘râc’ini, kimi Nemrud’un atesinde, kimi Çarmih’ta, kimiyse baligin karanliginda. “Lâmekân” olan varliga Mi‘râc’in mekâni olmaz. Aslinda zamani da olmaz. Zaman, üç boyutlu varlik için bir anlam tasir, “Asr’dan Dehr’e” davet olunanlar için geçerli degildir. Rûhânî bir sölendir, bir hayret ve hasyet yolculugudur. Burada yasananlar Allah ile kulu arasinda, anlatilmasi yasak bir sirdir. Mi‘râcin kemâli tekrar dünyevî hayatin realitesine geri dönmek ve yeniden hizmet için insânlik okyanusunun içine katilmaktir. Mi‘râci büyük olanin bu oranda hizmeti/çilesi de büyük olacaktir.Hz. Yûnus’un baligi da degisti ve yeni anlam yüklemeleriyle hayat denizimizde farkli sekillerle karsimiza çikti. Bazen makam baligi, bazen rütbe, bazen servet, hirs, söhret, kibir, bazen de sehvet baligi. Kisaca en büyük/ana balik nefsimizdi ve farkinda olmadan saydigimiz bu sifatlar gibi daha birçok irili ufakli baliklar tarafindan yutulduk ve karanliga gömüldük.Bu karanliktan çikisi saglayacak rehber sahsiyetlerden birisi Zülkarneyn idi. Zülkarneyn’in “iki boynuzu” sadece maddî kudret, güç ve iktidari göstermiyordu. O, kendi çaginin adil bir hükümdariydi ve ayni zamanda dünyevî otoritesinin yaninda mânevî/rûhânî gücü de temsil ediyordu. Bir anlamda “çift boynuz” insânin bu âlemdeki yasayis/yürüyüs dengesinin nasil saglikli gerçekleseceginin de bir isâretiydi. Zülkarneyn ayni zamanda “dogru bir amaca varmak için dogru araçlari seçen” bir yöneticiydi. Bu nedenle sorumlu oldugu insânlarin üzerine Günes’i her an doguracak kadar merhametliydi.