Bambaşka

Kalir gibi gidislerini izledim önce, sonra gider gibi kalislarini…Ve anladim ki ne sen gidebiliyorsun ne ben kalabiliyorum. Öyle bir hayat yasiyoruz ki simdi; aglamak gülmenin mahkumu, gülmek aglamanin gardiyani gibi sanki…Ve anladim ki ne seninle aglayabiliyorum, ne de sensiz gülebiliyorum.Belki de sen aska asiktin, ben üstüme alindim bilmiyorum. Bir gün gerçekten seni terk edebilecek miyim onu da bilmiyorum. Üzerine sinen benin kokusunu duymadan yasayabilecek misin?.. Çünkü, senden geriye sadece sen kalana dek terk edilmis olmuyorsun.Insan yasadigi anin degerini yasadiklarindan ötürü degil, neler yasayacagini bilmediginden ötürü bilmez. Seni çok seviyorum; bir gün seni terk etme gücümü kendimde bulup bulamayacagimi bilmeye bilmeye... Anliyor musun?Gel “biz” olalim demek kolay… Benimle hiç olur musun?