Barış Çöreği

Fakir Baykurt, öykülerinde köy yasaminin sertligi, yoksulluk, cahillik, taassup, batil inanç, sömürü gibi sorunlari ele alarak köylünün maddi ve manevi dünyasini toplumsalci ve gerçekçi bir bakistan isliyor. Gözlemlerden, canli tanikliklardan yola çikan yazar, günlük konusma dilini öyküye tasiyarak zaman zaman mizahi bir dil kullaniyor; bürokrasinin çarklari arasinda sikisan ama içinde de bir umudu barindiran “siradan insani”, yasadigi yerin atmosferiyle birlikte çarpici bir biçimde betimliyor.Ilk basimi 1982’de yapilan Baris Çöregi’ni yeniden okurla bulusturuyoruz:“Türküz efendim...” dedim.“Neden Türkçe konusmuyorsunuz madem?”Aaaa! Kadin eni konu sikistiriyor! Elinden gelse polis çagirip teslim edecek bizi.“Su oglanlardan sikildik teyze!” demek de isimize gelmedi tabii. “Biz Almanya’dayiz. Türkçemiz o kadar iyi degil. O yüzden Almanca konusuyoruz...” dedim, hem de babamin ögütledigi gibi biraz da alttan aldim.“Üç buçuk gün Almanya’ya gitmekle, aslinizi ne tez unuttunuz? Insan ana yurdunu, ana dilini böyle asagilara mi iter? Ayip degil mi?”“Ama orada derslerimiz Almanca!”“Olsun! Gene de Türkçe konusacaksiniz!”Eli çantali, erkek yapili bayan bize orada uzun bir konferans verdi. Biraz alçak sesle konussa gene neyse. Bagiriyordu. Eridim, asfaltin yariklarindan yerin dibine süzüldüm. Sapir sapir dökmeye basladim gözyaslarimi. Bu arada Gürsel Mahallesinin otobüsü gelip geçmis, ayirdinda olmamisiz.Geç vakit Fuat amcagile geldik. Agla Allah agla. Necmiye de agliyor, ben de agliyorum. Almanya’da diken üstünde,Türkiye’de diken üstünde. Okulda ardimiz önümüz, dört yönümüz kapali. Belki yarin isçi de olmadan, oradan itilmis, burada basacak yer bulamamis, sersem tavuklar gibi, ne olacagiz biz? (Gitmez Olaydim Izne!)