Başkasının Günahına Ağlayan Adam

Onun kaygisi, sevdasi, derdi, davasi hep Allah’i kullarina tanitmak ve sevdirmekten ibaretti. Bütün engellere, acilara, iskencelere, hapislere, sürgünlere, zehirlemelere ragmen Kur’an’a, imana, Islâm’a hizmet duygusundan hiç ayrilmadi. En zor sartlarda bile hiç ümitsiz olmadi. En olumsuz sartlardan, daima en olumlu sonuçlar çikardi. Kendisini batirmaya, bitirmeye çalisanlari da huzura ve mutluluga, yani kulluga çagirdi. Çünkü ona göre, kul olmak, “kurtulmak“ demekti. Kendisine en acimasiz hakareti ve dayanilmaz iskenceyi lâyik görenleri bile iman hakikatleriyle tanistirmak ve kurtarmak telâsindaydi. Güle oynaya günah batakliklarina batanlara da merhametle bakti. Günahina aglayamayanlarin günahina da agladi. Çünkü onun insana ve olaylara bakisi, veli bakisiydi. Geçitlerde, köprülerde, uçurum baslarinda titreyenlere, “Insaallah geçer.“ duasindaydi. “Ha geçti, ha geçecek!“ sevkiyle, dertlerini dert edinirdi. Her düsenin acisi, önce onun yüregine yansirdi. Her ezilenle, evvelâ onun içi ezilirdi. Çünkü o, sefkatten ibaretti. Sevgiyle sarip sarmaladi yarali yürekleri. Manevî kiri, pasi, yarayi acisiz ameliyatlarla tedavi etti. Gönülleri çelen, ruhlari çeken bir muhabbet merkeziydi. Benim sevdalandigim yürek, bu yürekti. Benim ve neslimin kendine gelisiydi. Uyanmamizdi heyecanla ve gafletten silkinmemizdi. Uyanalim diye uyanikti. Ebediyen gülelim diye agliyordu.(Arka Kapak)