Ben Eskiden Çocuktum

Ben Eskiden Çocuktum, hepimizin geçmiste kalmis çocuklugumuzdan izler tasiyor. Belki tipi tipina ayni degiller ama, yine de birbirine benziyor tüm çocukluklar. Dünyanin büyük,, bizim küçük oldugumuz günlerin saskinligi, yerinde duramayisi, henüz adamdan sayilmayisimiza karsi sorumsuz isyanimiz...
Büyüklere karsi, birlikte oyun oynadiklarimizin, kedilerin, köpeklerin ve hatta leyleklerin, oyuncaklarin ve esyalarin, hepsinin dostumuz oldugu, dünyanin dibi kiyisi karistirilacak koca bir büyükanne dolabi gibi kapisi açilmaya hazir bekledigi günler...
Hacer Kilcioglu, bir Ege kasabasinda geçen çocuklugunu anlatiyor bize. Büyümüslügün olgunluguyla ama çocuklugun sesini unutmadan.
“Evet. Ben daha küçügüm. Yolda giderken babam benim elimi tutuyor. Kafami kaldirdigimda onun yüzünü öyle zor görüyorum ki.. Ben küçügüm, babam çok büyük.“
(Tanitim Yazisi’ndan)