Benim Gençliğim

Karamsardi gençler, umutsuzdu. Dünyaya ilgisiz degillerdi belki, deli kanlarinin isyaniyla olusmus bir itirazlari vardi; ama itiraz ettikleri seye nasil müdahale edeceklerini, onu nasil degistireceklerini bilmiyorlardi.Baski altinda dagitilmis, yapayalniz birakilmislardi. Daha da kötüsü gelecege inançlari yok olmustu; ütopyasizlardi.Can Dündar kendi gençligine dair hüzünlü ya da eglenceli anilardan yasanmis trajedilere uzanarak, bakis açisini genislettikçe genisleterek adeta bu ülke gençliginin bir röntgenini çekti Benim Gençligim’de. “Hazir ol”la terbiye olan kusaklari, içinden tanklarin geçtigi hayatlari, örgütlerin, partilerin ya da umut dolu bir idealin pesinde harap olan, kendi seçimlerini yasayamamis, yasamissa da bedellerini agir ödemis nesilleri anlatti.Günümüz gençligine ayna oldu... Özgür üniversite ya da parasiz egitim istedigi için gelecegi elinden alinanlari, piyasa ekonomisinin güdümü altinda idealleriyle birlikte mutlulugundan da olanlari, bir sinavla adeta sirat köprüsü üzerinde yürümeye zorlananlari ve protesto eylemlerine internet üzerinden katilan kusaklari anlatti.Kisacasi sokaktan toplanip götürülen gençlikten, sokagi elinden alinarak tenhalasan bir hayata zorlanan gençlige geçisin izini sürdü, Can Dündar; kendi geçmisinin dokunakli çetelesini, günümüz gençliginin sorunlariyla baglayarak bir çesit “duygusal tarih” yazdi aslinda.Zaman denilen denizin ya da iktidarlarin sindirmeye çalistigi gençligimizin ayak izlerinin pesine düstü, hafizalarimizi tazeleyerek.Bir umut, yeniden canlanmamiz için...