Bir Şarkıyı Dinlerken

Köyü, köy ile kentin kesistigi, kentli olamayanin kente çarpip kendi içine döndügü yerleri, zamanlari ve anlari anlatan bu öykülerin sasirtici bir canliligi var. Hiç kurgulanmamis gibi dogal, kimse onlari izlemiyormus gibi kendi halinde yasayan kahramanlar aslinda hep tanidigimiz, bildigimiz insanlar. Mahallemizden, köyümüzden, kente giden yollardan tanidigimiz bu insanlar her gün hayatimizin bir yerindeler. Kimileri de sairdir, siirleriyle taniyoruz. Onlarin bilmedigimiz yönlerinin, alin yazilarinin, yorgun gülümsemelerinin ardindaki yari karanlik, yari hüzünlü, yer yer ironik, kimi zaman çaresiz ama hep umutlu yasamlari... Kemal Ates o piril piril Türkçesini sanki bir mesale gibi, toplumun bu los kesimlerine tutmus, onlari da kendi aydinligina katmis ve bizi de topraga en yakin olan bu insanlarin gündelik yasamlarina ortak etmis. Bir sarkiyi dinlerken... insan hemen her seyi yapabilir. Hayatini Türkçeye adamis bir yazarin hem dilsel çabalarinin hem de yasadigi topluma bakisinin ortak bir ürünü olan bu öyküler toprak ve ekmek kokuyor.
(Tanitim Yazisindan)