Camera Obscura İdeolojinin Karanlık Kutusu

Marx, Freud, Nietzsche, her üçü de, birbirlerinden çok farkli biçimlerde de olsa camera obscura metaforunu eserlerinde kullanmisti. Taninmis Fransiz düsünür Sarah Kofman, nihayet Türkçe çevirisiyle okurlarla bulusacak olan klasik eserinde, bu metaforun oldukça genis çapli bir incelemesini yapmakta.
Marx’a ayirdigi açilis bölümünde Kofman, ters çevirmenin ideolojik süreç için gerekliligi üzerine bir okuma sunuyor. Ardindan, Freud’un bilinçdisini tanimlarken camera obscura metaforunu nasil kullandigini inceliyor. Bir sonraki bölümdeyse Nietzsche’ye göre, camera obscura‘nin “unutusun metaforu” oldugunu ortaya koyuyor. Kofman burada, “sihirli aygit” camera obscura’nin, bazi düsünürler için zihin açici olmaktan ziyade bir fetis islevi görüp görmedigi sorusunu yöneltiyor.
Camera Obscura, felsefeden sinemaya uzanan bir yelpazede çagdas teoriye damgasini vuran bir metaforun güçlü ve hararetli bir tartismasini bizlere sunuyor.