Can Kırığı

Olmadi... Olamadi... Dinledigim o nefeste sustu. Onun gidisiyle bendeki tüm seslerde sustu... Hayallerim sustu... Sevinçlerim, kahkahalarimsustu... Kadinligim sustu...Akif'ten sonra bende kalan tek sey analigimdi. Üzerini balmumuylasikica mühürleyip, kapadigim ve en tenha köselere sakladigimkadinligimin yerinde simdi dimdik duran bir analik vardi.Ben artik ölümden korkmuyorum, ölümlerden korkuyorum. Birincisindesadece ben varim. Ama ikincisinde tüm sevdiklerim var...Tipki sairin dedigi gibi, içim hep bir Hosça kal Ülkesi oldu. Tümsevdiklerim gidiyordu. Bir bendim geride kalan.Tipki yatagi degismeyen irmak gibi...Tipki yerinden bir santim ayrilamayan kitalar gibi, daglar gibi...Bir bendim geride kalan. Ben ev sahibiydim sanki... Gidenler gidiyordu.Dönmüyordu ve ben hep bekliyordum. Agliyordum... Özlüyordum...En insani yanimla kayiplarimin yasini tutuyordum...Çünkü toprak aldigini vermiyordu...