Cennetin Kayıp Toprakları

“Yara! Ben derisi yüzülmüs bir yarayim. Seksen yildir yüregimde açilan bu yara bugüne kadar ne iyilesti ne de kabuk baglayabildi. Bu yara öyle bir yara ki, kabuk baglayip iyilesecegine, her geçen gün biraz daha derinlesip büyüdü. Yara büyüdükçe ben küçüldüm, ben küçüldükçe de yaram büyüdü. Öyle ki upuzun ömrümün sonunda ben bu yaradan ibaret kaldim. Yara! Kapkara bir yara! Bugüne kadar hiç kimseye bu yaramdan bahsedip anlatmadim. O ugursuz geceden beri yaram hep içe dogru derinlesip kanadi. Ama artik ne bu içe dogru kanayan yarayi saklayacak dermanim kaldi ne de onunla mezara gidecek takatim.”Yavuz Ekinci, ikinci romaninda, tarihimizin ve cografyamizin güneydogusundan, yüz yila yayilan hayatlar anlatiyor: Yerinden yurdundan edilmis, dilinden, dininden, kimliginden, insani insan eden her seyden yoksun birakilmis Almast’larin ve onlarin ayni yazgiyi bu kez baska bir “bilinmeyen dil”de okumak zorunda birakilmis ogullarinin ve torunlarinin öyküsünü... Cennetin kayip topraklarini...