Dağlara İnmek İçin Çıkılır

Dag ile insan arasinda târihin baslangicindan günümüze dek ayrilmaz bir dostluk her zaman var olmustur. Gerçegi arayanlar ve içlerinde yasadiklari toplumun açmazlarina çâre bulma sevdâsi tasiyanlar, yasamlarinin belli bir kesiminde insanlarin dünyâsindan el çekip yalniz kalmayi tercih etmisler ve kendilerine mekân olarak da daglari seçmislerdir. Sanki insanoglu daglarda kendini Allah’a daha yakin hissetmis veya bir baska deyisle Allah’i kendine daha yakin bulmustur. Ne mutlu o insanlara ki sehirlerde bile yalnizdirlar ve ne mutlu o insanlara ki dag baslarinda bile yalniz degildirler! Yeryüzüne inen Hz. Âdem’e ilk rahmetin gelisi bir dagda olmustur. Hz. Mûsâ, bir dagda Rabb’inin tecellîsine kavusmus; Hz. Îsâ havârîlerine en can alici tebliglerinden birini bir dagda yapmistir. Hz. Dâvûd’un sesine ise yankilariyla daglar katilmis; Hz. Nûh’un gemisi, tufan sonrasi yolculugunu bir dagda noktalamistir. Yine Kur’ân’in ilk âyetlerinin insanlik dünyâsina inisi bir dagda gerçeklesmistir. Ilk defa insan ile doga arasinda sevgiye dayali bir iliskinin varligina örnek verirken, Hz. Peygamber bir dagi göstermis, Uhud Dagi için “Su dagi görüyor musunuz? O dag bizi sever, biz de o dagi severiz” demistir. Daglara yönelis toplumdan kopus veya kaçis olarak degerlendirilmemelidir. Tam tersine topluma daha iyi hizmetin egitimini görmek için bir ön hazirlik dönemidir daglar. Nasil derine dalmak isteyen dalgiçlar önce derin bir soluk aliyorlarsa, uzun atlamayi düsünen atletler belli bir mesâfe geri çekiliyorlarsa... Iste onun gibi bir sey... Geriye çekilen dalga sâhile daha güçlü vurur. Yay ne kadar gerilirse, oku daha uzaga firlatir. Kisacasi “daglara, inmek için çikilir”.