Derrida, Bir Mısırlı

Suhrkamp Verlag’daki editörüm Raimund Felliger, 2004 yilinin ekim ayindaki Frankfurt Kitap Fuari’ni ziyaretimde bana sunu sordu: “Derrida’nin öldügünü biliyor musun?“ Bilmiyordum. Önümde bir perde kapandi sanki. Salonun gürültüsü birden farkli bir dünya oldu. Merhumun adiyla, sadakate çagriyla, dünyanin birden daha agir ve daha adaletsiz hale geldigi duyumuyla ve bu adamin gösterdiklerine karsi minnet hissiyle yalniz kalmistim. Nihayetinde neydi bu? Muhtemelen su: Çocukluga geri dönmeden hayret etmek hâlâ mümkündü. Kendini bilginin zirvesine bir merak nesnesi olarak sunmak... Minnet beni o zamandan beri birakmadi. O minnete, bu adama ait mezar odasinin gögün en yüksek katina degdigi düsüncesi eslik ediyor. O zamandan bu yana kesfettigim sey,bu imgeyle yalniz olmamanin mutlulugudur.
Derrida Misir piramidine tutkulu bir ilgi beslemelidir... Ama hafif ve görünüste asilabilirimler / isaretler çaginin düsünürü Hegel bile, çemberin son kapanisinda hantal bir engel tarafindan kösteklenme kaderinden mustariptir. Ruhun kültürlerden geçen yolu, gezinenTinin baslangica geri dönmeye hazir hissetmesine yetecek ölçüde hafif, esnek ve saydam hale gelene kadar, asiri agir nesnelerin geridebirakildigi dairesel bir çikisa denk olsa bile, geride ustaligina ragmen yine de tamamen asilamaz bir dissallik ve direnise sahip matbu bir kitap var. Kâgit kapakli bir kitap olarak dahi, Tinin Görüngübilimi hâlâ, kendi içerigini inkâr eden atil ve saydam olmayan bir seydir. Biri kapagina ve siyah harflerine parmagini dogrultur dogrultmaz kutlama sonsuza dek bozulur.
Peter Sloterdijk-