Dilenciler Türkiye’de Yoksulluk ve Dilenme Kültürü

“Kimi diyo ki, sen benden daha zenginsin diyo. Kimi, git diyo, körmüsün, çalis diyo, elin ayagin tutuyo, diyo. Kimi diyo, ayip degil mi dileniyosun, diyo, terbiyesiz, diyo. Bu çocugu sokaga çikartiyosun, diyo. Ben de diyom ki keyfimden çikarmiyorum ki çocugumu sokaga, diyom. Yoksulluktan çikartiyom, diyom.”“‘Küçük çocugunla çikma,’ diyorum. Diyor ki, ‘Çocukla çikmazsam kimse bana para vermiyor, kimse benden alisveris yapmiyor. Ya da çocugumla çiktigim zaman mendil veriyorum,’ diyor: ‘Kaç lira,’ diye soruyorlar. ‘Bir lira,’ diyorum. ‘Al sana bes lira,’ diyorlar. Ama çocuksuz çiktiginda bir lirasini veriyor.”Tarihin en eski mesleklerinden biri de dilencilik. Aslican Kalfa-Topates, kitabinda her seyden önce dilenciligin, yoksullar için bir hayatta kalma stratejisi oldugunu hatirlatiyor. Tarihsel devamlilik oldugu gibi, bir degisim de var ama: Feodaliteden kapitalizme ve kapitalizm içinde refah devletinden küresellesmeye, dilenciligin “baglaminin” nasil degistigini görüyoruz.Kitabin genis bölümünü, Türkiye’nin toplumsal tarihinde dilenmekültürü ve onun degisimi olusturuyor. Dilenciler nasil algilaniyor,nasil muamele görüyorlar, onlar kendi faaliyetlerini nasil algiliyor,gördükleri muamelelere nasil tepkiler gelistiriyorlar? Yoksullukla ve sosyal yardim rejimiyle dilencilik arasindaki iliski nasil biçimleniyor? Yüz çevrilen, “görülmeyen”, en fazla “sosyal bir yara” deyip geçilen bir olgu hakkinda, öncü bir çalisma.