Eğreti Kamusallık

Kayseri örneginde, "Millî Görüs" geleneginden gelen siyasi kadrolarin yönetimindeki belediyecilik pratigini ele alan bu inceleme, aslinda birkaç düzlemde okunabilir. Öncelikle, elbette, Islâmci belediyecilige dair bir analiz: Muhafazakâr mekân üretim politikasi ve kent imgesi... Yerel sinifsal-toplumsal ittifak yapisi... Geleneksel esraf ve yükselen ‘yeni burjuvazi’... Kent yoksullarini ‘tavlayan’ hayirsever yardim politikasi... Ve bu politikanin neoliberalizmle eklemlenmedeki basarisi. Egreti Kamusallik, tam da bu sentezin sonuçlarini kavramlastiriyor. Ali Ekber Dogan’in kitabi, Türkiye’de yerel yönetimlerin ekonomi-politik tarihine genel bir bakis olarak da okunabilir. Yine Kayseri örneginde, Tek Parti iktidarindan DP-AP çizgisine, 12 Eylül sonrasi ANAP tecrübesine, sosyal demokrat yönetimlere ve oradan Islâmci belediyecilige "ikinci döneminde neoliberal çizgisi belirginlesen" uzanan sürecin titiz bir analizi. Bu degisimde, 1970’ler CHP’sinin "üretici belediyecilik" akimi ile 1989-94 döneminin SHP deneyimi arasinda yapilan mukayese, baslibasina önem tasiyor. Kavramsal düzlem de baslibasina önemli. Yazar, kenti degisim degeri (rant ve pazarlama nesnesi) olarak görmekle ve kullanim degeri (yasamin yeniden üretilecegi bir mekân ve iliski agi) olarak görmek arasindaki temel politik farka oturtuyor analizini. Ilkinin giderek agir basmasinin yol açtigi tahribati gösteriyor. "Türk muhafazakârliginin" analizi bakimindan da, takibe deger yol izleri bulunabilir kitapta. "Kayserili tüccar" klisesinin ardinda yatan pragmatizmle bulusan yol izleri... Bütün bunlarin yaninda, Kayseri’ye dair bir kitap bu. Orta Anadolu’nun bu kadim ticaret merkezinin modern bir kent olma "veya: olamama!" serüvenine dair bir kitap...