Elif Gibi Yar Olmak

Bir gece harflerim tutustu. Atesler içinde bir Elif yüregimdeki hikâyenin içine yürüdü. Elif’ten Be’ye siçradi gönül yanginim. Heceler çoban atesi oldu. Kelimelerden bir harman kül oldu. Cümleler atese kul oldu.Ask, atesti.Elif’e esti.Elif’e düstü.Elif’e ates düstü.Sonra bir sabah “incecikten bir kar” yagmaya basladi yüregime. “Tozmaya basladi yüregim Elif Elif” Cayir cayir yanan hikâyemin harfleri dondu kaldi. Yüregim üsüdü. Ayaza çekti sabahlarim.Kar Âdem’di.Dem bu demdi.Atesim söndü.Elif bana her geldiginde, beni baska bir hâle koydu. Ve sair Âdem bir söz söyleyip sessizce hikâyesine yürüdü.“Kimi zaman kor olmusuz Kimi zaman kar olmusuz Düs’müsüz gönüllere “Bir” Elif’e “yâr” olmusuz.”