Göç

Sofya; Çin’in bizim Sincan diye adlandirdigimiz eyaletinde sürgünlügü yasamis dört çocuklu bir ailenin bireyi. O topraklarda dogmus, adi, bilge anlaminda. Derin bir duyarliligi, yogun bir edebiyat kültürü var. Onu ilk tanidigimda dikkatimi çeken yani heyecani, coskusu ve köklü edebiyata hâkimiyetiydi. GÖÇ’te öykülestirdigi yasanmisliklar çok içten; canliliklari insani sarsiyor. Birbirlerine baglayarak kurguladigi öykülerdeki gerçeklik ve yasanmislik, okuru; zaman, mekân ve kosullarin degisimine bagli olarak süregen biçimde sarsip duruyor. Bunu yaparken umudun hiç kesilmedigini yumusak anlatimiyla vurgulayip geçiyor. Bu sirada dile getirdigi insanlik halleri çok çarpici. Dönüp dönüp okumak geregini duyuruyor. Nasil bir duyarliliktir bu ve nasil net, temiz, güzel ve farkli bir anlatimdir? Sofya’nin sürgün dünyasi; benligini algiladigi çagdan baslayarak, yasadigi topraklarda egreti ve korunmasiz oldugunun bilincine vardigi zor bir yasam atmosferi. Aile dagilmis, dislanmis ve yoksul. Onun bunlardan çok, yasanan ve yasanabilir olan sürekli korkunun farkinda olusu, yapitini özgün kilan yanlarindan biri. Sonra GÖÇ’ü anlatmaya baslar. Varilan yer: Istanbul. Göç, bir yerde sonlanmiyormus megerse. GÖÇ, gidilecek yerlere varildiginda degil, kök salinmasi basladiginda degisecek bir yasamin umududur.Dilerim arkasi gelir. Sofya’nin olagandisi anlatimi artik özledigimiz bir sey. Ayla Kutlu