Gümüşten Bir Gece

Denizkızı hep hüzünlü şarkılar söylüyor, masadakiler efkarlı. Ay, gümüş halılarını toplayıp, bizi kirlenmiş tabaklarımız, boşalmış kadehlerimiz ve içimize çöken hayatlarımızın tortularıyla baş başa, yorgun ve sarhoş halimizle bırakıp gidiyor. Çakıl taşları sönüyor. Ud da susuyor. Artık yalnız deniz konuşuyor.

Öykü, edebiyatın en çetrefilli yollarındandır. Dardır ama anlatmak istediği hayattır. Hayat bazen dar yollara girer. Sıkışır ve sıkıştırır. Kimi zaman engin denizlere açılır, meltemlerle serinletir. Sibel Buket, Ankaranın yollarından yürüyüp, İstanbulun denizlerine açılıyor ve okuyucuya edebiyat ziyafeti sunuyor. Buyurun masaya oturun; Ne zaman bir yerlerde bu şarkı çalsa, çoktan ölmüş bir kadın, İstanbulda Boğaza bakan bir balkona çıkar. Kibriti çakar... Çısss. Sigarasını yakar. Sigarasından derin bir nefes çeker, ciğerlerinde dolaştırır ve ağır ağır üfler. Onun ciğerlerinde dolaşmş olan duman, incecik yükselip, İstanbulun deniz kokan nefesine karışır.