Halk Anlatıları

Halkin dilsel birikimleri çagdan çaga akip geliyor. Görünüste çok seyin degistigi sanilir. Oysa degisen, yalnizca yazarlarin kendilerine özgü üsluplaridir. Çünkü söz kültürünün akisiminin kaynagi, insanin anlatma-dinleme güdüsündeki duygu iletisimidir. Varligini en çok anlati’da belirginlestiren kültürel göç, düsünce yaratimlarinin bir yerden bir yere iletilmesi olgusudur. Insan, ‘zaman’dan kaçtiginda da, içsel erincinin sonsuzluguna dogru yol aldiginda da, töreye bagli anlati alanlarina siginir. Onun için, kültürel kimligin kökeni anlati alanlarinda aranma-lidir. Öbür kültürlere yönelmenin temel kaynagi da bu birikimlerdir. Acilar, mutluluklar, umutlar, kamu duyarligi... anlati baglaminda toplumsal bilince dönüsür. Halk Anlatilari’nda, Adnan Binyazar, anlati kavramini irdelerken, söylencelerden destanlara, masallardan agitlara, Dede Korkut anlatilarindan Sahmeran,Kerem ile Asli, Ferhat ile Sirin, Köroglu gibi halk hikâyelerine, Nasrettin Hoca fikralarina, Yunus Emre’ye, Pir Sultan Abdal’a; oradan çagdas anlatinin verimli alanlarina: Nâzim Hikmet’e, Fazil Hüsnü Daglarca’ya, Cahit Külebi’ye, Ceyhun Atuf Kansu’ya, Yasar Kemal’e, Ülkü Tamer’e, Orhan Duru’ya, Murathan Mungan’a... uzayan bir anlati geleneginin boyutlarini saptamaya çalisiyor.
(Arka Kapak)