Haseki Mahpeyker Kösem Sultan

Arz odasini derin bir ölüm sessizligi kusatmisti. Gözler yere bakiyor, diller kilit vurulmus gibi susuyor, yürekler hirsin, gücün, sarhoslugun, kan dökmenin günahiyla atiyordu. Turhan Sultan sözlerine devam etti:“Evet, unuttuk. Dünyanin üç günlük oldugunu çok çabuk unuttuk. En azindan simdi hatirlayanlardan olalim. Olalim da kavgalardan, makam hirsindan, birbirimize tuzaklar kurmaktan, gizli isler pesinde kosmaktan seytandan kaçar gibi kaçalim.”Muhafizlar da agir adimlarla odadan çikinca Turhan Sultan kalfalara ve kethüda kadinlara cenaze merasimi için gerekli emirleri vermeye basladi.Kösem Sultan’in cesedi, büyük tahtin yanindaki sedirden alinirken Turhan Sultan, beyaz örtüyü kaldirarak, atmis yasinin iyice eskittigi Nasya Sultan’in bedenini saran kasmir renkli elbisesinin içinde büyük validenin morlasmis tenine ve yüzüne bakti. Nasya’nin uzun saçlari, perisan ve daginikti, yari açik menekse gözleri ise sanki hiç ölmemis gibi Turhan Sultan’a bakiyor, yine o etkileyici güzellikteki sözleri fisildiyordu:“Dünya bir gölgelikti oysa ben unuttum!”