Haw

Belaydik. Bitirimdik. Tuttugumuzu koparirdik. Bazen ödlek kedilerin pesine düserdik. Nefes nefese kaçacak bir delik ararlardi. Bazen de sokak sokak gezer, “Ne geçiyon la burdan,” diye korkuturduk yabancilari. Betleri benizleri atardi. Onlarin deyisiyle, itin götüne girmis gibi olurlardi. Sonuçta insanlarla aramizdaki mesafe açilir ve kimse bir sey vermezdi bize.Onun adi Mikasa. Melsa’nin âsigi, uzun ince gövdesi, siyah benekleri var, güzel de bir burnu. Makam Dagi’nin, Papaz Gölü’nün adini biliyor. Güneylilerle Kuzeyliler savasiyorlar, onu da duyuyor. Zamani söyleyen hikâyeler, kaderi temize çeken melekler, ölmüslere dualar ve sokaklarin tarihi... Hiçbiri, Heves Amca’nin Muhterem Nur’u sevdigi gibi Melsa’yi seven Mikasa’yi anlatmiyor. Daglar gibi hatiralar...Alevli Kalpler Çetesi, Kitmir Hazretleri, Çavus Kabba, Burhan Çaçan’in türküsü, Jandarma Köpek Egitim Merkezi... Latif Dede, Köpek Cengiz, güzel bir biftek...Teneke çatilar, safralar, tevatürler, mayinli yollar...Uluyan köpekler ve Adigüzel, kalplere iyi gelen...Kemal Varol, zamani asan bir roman, hüzünlü bir edebiyat bileti sunuyor bize... Haw, sadece yeni degil sicak ve güzel...