Hayat Romanlardan Daha Tuhaf Selçuk Altun’un Romancılığı

Selçuk Altun’un romanları çoklu okumalara açık olduğu gibi Tu¨rk romanına kendine has farklı bir anlatım imkânı getirmiştir. Ayrıca her bir romanı kendine özgu¨, benzerine Tu¨rk edebiyatında pek rastlanmayan tu¨rleri iç içe geçirerek oluşturulduğundan dikkat çekicidir. Bu anlayış zaman zaman “olağanu¨stu¨” ile “garip” arasında duran fantastik bir özelik arz eder. Aynı zamanda postmodern ögelerin yoğun olarak kullanıldığı polisiye parodiye dönu¨şu¨verir. Selçuk Altun’un romanları farklı okumalara olanak sağlayan katmanlı yapısıyla resimden mu¨ziğe, heykelden sinemaya zengin bir malzeme sunar. Sözgelimi, son yıllarda tartışılmaya başlanılan ‘medyalararasılık’ tekniği perspektifinden ele alınmaya uygun bir zemin sunar. Denilebilir ki yazarın her bir romanı, kurgu ve dilde, farklı bir medyanın imkânlarına başvurularak oluşturulmuştur. Altun’un roman kahramanları varsıl, ku¨ltu¨rlu¨, iyi eğitimli, yalnız ve yabancılaşmış bunalımlı tiplerdir. Daima seyahat hâlinde gördu¨ğu¨mu¨z bu kişiler hayatın onlara sunduğu olanaklardan farklı bir arayış içindedirler. Hayatın kendilerine sunduğu tu¨m varsıllığa rağmen bir şeylerin eksikliği, adı konulmamış bir eksiklik hep hissedilir. Zevkleri incelmiş bu elit kişiler romanların sonunda gözden kaçırdıkları, kendileri için ku¨çu¨k ama anlamlı bazı değerlere ulaşırlar. Böylece bu geziler kişilerin aynı zamanda kendilerini bulma arayışlarına dönu¨şu¨r.