Hz. İsmail / Fususu'l Hikem 7

Görülüyor ki herkes kendi Rabb’i olan isme tâbidir. Bu yüzden de kimsenin Rabb’i kimseye uymaz. Herkes kendi ismine dogru yönelir ve kendi isminin ögretmenliginde hareket eder. Bunun aksine hareket eden mutlu olamaz. Mutlulugu için kendi ismine yönelmesi mecburiyeti vardir. Mutluluk ile kastedilen huzurdur. Demek ki, mesreplerimizden ve nefsimizin arzularindan dolayi ismimizden uzaklasirsak huzuru kaybederiz. Bu da mesrepleri yenmek konusunda bizleri gayrete getirir.Ancak hiçbir seye önem vermeyen, yalniz Allah’a odaklanan kisiye kâmil insan denir. Bunlar bütün isimleri anlar ve bilirler. Ama onlarda da rahmet gazâbi örttügü için, cemâlî isimler celâlî isimlerin üzerini örtmüstür. Böylece onlarda bütün isimler Allah’a yönelmeleri için bir firsat teskil eder. Biz de kâmile uydugumuz ölçüde Allah’a yaklasir ve O’nu daha çok sevmeye baslariz.Hz. Ismâil herkesin bir vazife üzere  bu âleme geldigini ve onu yapmakla yükümlü oldugunu kabul ederek, yaratilmisa güzel nazarla bakmak derecesine ulasti. Bu da onu diger nefislerden âli (üstün) kildi.