İmam Şafii ve Fıkıh Düşüncesinin Mezhepleşmesi

Mekke’nin ilim atmosferinde yetisip Medine birikiminden beslenen ve bu donanimla Irak fikhiyla tanisan, bu çevrelerin ilmî yaklasimini elestiri süzgecinden geçirerek güçlü yanlarini son dört yilini geçirdigi Misir’in ilmî ortaminda sistematik bütünlüge kavusturan Sâfiî, dönemin kelâm anlayisina mesafeli durup amel eksenli bir din anlayisi benimsemistir. Bütün dinî verileri organik bir bütünlüge kavusturup fonksiyonel hale getirmeyi amaçlayan Sâfiî, baglami gözeten bir dil analizi ve güçlü bir mantik örgüsü esasina dayali yorum yöntemiyle, Kur’an ve Sünnetin dil dokusunu çözümleyip anlam katmanina nüfûz ederek sahih dinin ana gövdesi ve iç isleyisini kesfetmeye, böylece din yorumunda keyfi kurgulamalara mahal birakmayacak bir mekanizma olusturmaya girismistir. Yogun telif ve tedris faaliyetleriyle olusturmaya muvaffak oldugu zengin fikih birikimi vefatindan sonra adina nispet edilecek mezhebin nüvesini olusturmustur. Bu birikim, talebelerinin gayretleriyle bir asirlik zaman diliminde mezhep yapisina kavusmustur. Bu süreci yakindan izleyen elinizdeki kitap Islam düsüncesini derinden etkilemis bir müçtehit imamin fikir dünyasini ve fikriyati etrafinda örülen mezhebi tanitmaktadir.