İnsana Tanınan Ayrıcalık Düşünce Düşünüyorum Öyleyse Varım

Hep, olamazlar, uzakliklar, sonsuzluklar pesinde kosarken bu anin coskusu ile dopdolu en yakinimizi, içimizi, kendimizi, «Ben»i nasil göremedigimi anladikça simdi gerçekten çok daha fazla hayiflaniyorum… Fakat ulasilmasi çok zor olan böyle bir hedefe nasil bir çaba, ne tür bir yol ve tempo ile ulasabilecegiz?... Eger, tüm bu çabalari, israrlari ve hatta inadi, bize aklimiz ve düsüncemiz üretip sundu ise; emin olun, pek ümitsiz bir vaka degilizdir… Yok, bunu herhangi biri, bir ismarlama gibi bize kabullendirmeye çalisti ise, sonucundan yana pek fazla umutlanmayin!...Çünkü düsüncelerimizin hedeflettigi bakislarimiz eski aliskanlikla maddeye dayali sonsuzluktaki hedefine bizleri güdümlemeye devam edecektir… Varolusumuza, içimize, iç dünyamizin ana hedefine ulasmak için piril piril bir kalp ve duru bir gönül coskusu gereklidir…Ve sonuç olarak ben yine sunu diyorum; ister istirap, ister mutluluk üretsin; “Yalniz düsünen insanin umut etmeye hakki vardir.” Çünkü: “UMUT, DÜSÜNCENIN SALTANATIDIR.”