Kalbimin Üstünde Bir Avuç Güneş

Nuri Pakdil’in tiyatro eserlerinde, insanın Tanrı’yı unutmasına bağlı olarak yaşadığı tedirginlik, du¨ştu¨ğu¨ buna-lım anlatılıyor. Şematik bir özgu¨rlu¨ğu¨n insana bir şey kazandırmadığı hatırlatılıyor. Bu kitapların bize tuttuğu aynada, insan ve toplum gerçeklerini, yerli du¨şu¨nceden uzaklaşarak karanlığa nasıl koştuğumuzu göru¨yoruz.

“Çağın her çıkmazının temelinde hep Tanrıtanımazlık sorunu yok mu? Tanrı’yı unuttu çağın insanı, en çok da Tanrı’yı unuttu. İşte burada ortaya çıkıyor tiyatronun özgörevi: Tanrı’yı insana yeniden duyumsatmak. Yeni-den insanı göğe baktırmak, gökle yer arasında ilişki kurdurmak.”

Kalbimin Üstu¨nde Bir Avuç Gu¨neş’te, mekân, “MEZBAHA”dır. Ve toprakta kanın kurumadığı bu mezbahada, TANIK, “Öldu¨ru¨lenlerin kalp atışları eklenir benimkilerine” der. Gerçekten öldu¨ru¨lenlerin kalp atışları eklen-miyorsa bizimkilerine, bir ölu¨den farkımız kalır mı?