Kant Estetiği

Kant’in doga ve özgürlük, zorunluluk ve amaçlilik, teorik akil ve pratik akil seklinde bölünmüs felsefi sistemini birlik ve bütünlügüne kavusturan üçüncü elestirisi, “Yargigücünün Elestirisi“ (1790) dir. Bu bütünleyici halkanin kendisine dayandigi sentez ilkesi “güzeli duyumsama yetisi“dir ve böyle olmakla da, “Yargigücünün Elestirisi“, ayni zamanda estetigin ilk sistematik kurulusunu kendisine borçlu oldugumuz bir eserdir. Estetik fenomenlerin spesifik belirlenimini öne koyan bu çalismada, bu bakimdan, daha çok Kant’in “ilgiden bagimsiz hoslanma“, “amaçsiz amaçlilik“ ve “deha“ gibi kendi sistematik baglamini asan kategorileri üzerinde durulmus ve böylelikle de “her estetik teori için“ bir “temel“ saglanmasina çalisilmistir. Günümüzde, modern sanat eserinin kavranmasi baglaminda gündeme gelen Kant’in “yüce teorisi“ de kitabin bu yeni basiminda daha genis biçimde ele alinmistir.(Arka Kapak)