Karanlığın Kültürleri

Gece, yalnizca günesin etkisini yitirmesi, gündüzün bitmesi, is yorgunu bedenlerin güç bela evlere sürüklenmesi, günün dertlerinin muhasebesi, arkadaslarla hosça bir sohbet ya da uykunun kollarinda tasasiz bir unutus degildir; ayni zamanda, gün için kurulan düzenin sona ermesi, dayatilan zorunluluklar alaninin iplerinden bosanmasi, özünü bulmak için bireyin kendi Dionysos sölenini kurusu, Bakhalar ayininin evreni hakimiyeti altina alisi, doganin vahsi yaratiklarinin ve arzunun yeryüzüne çikmasidir. Bryan D. Palmer'in kaleminden ilginç oldugu kadar kiskirtici da olan bir kitapla karsi karsiyayiz. Palmer, "Karanligin Kültürleri"nde bize akademik olmadiginin israrla altini çizdigi, ama akademiyi kendi lehine ustaca kullanan bir arastirma sunuyor. Amaci gecenin tarihine iliskin tarihsel bir döküm çikarmak, kronolojik bir usavurmayla geceyi kontrol altina almak degil. Tek bir tarihsel çerçeveye indirgenmis, basitlestirilmis bir tarih tezine karsi çikiyor, gecenin tarihlerini, karanligin kültürlerini yazmaya yelteniyor Palmer. Bu yüzden arastirmasini, klasik tarihyaziminin disladigi, hem bir kimlik hem bir yapi oldugunu öne sürdügü marjinallik üzerine odakliyor. Açikça Foucaultcu olan bu iddiayi Marx'in yabancilasma üzerine tezleriyle birlestiren Palmer, tarihi iktidarsizlastirmadan ama ona çogullugunu da geri vererek yeniden anlati kalibina sokuyor; meta-tarihi bireylikler tarihi olarak yeniden insa ediyor. "Karanligin Kültürleri" yüzyil sonu huzursuzlugunun penceresinden hakkinda konusulmayan üzerine söz aliyor. Postmodernizm, postyapisalcilik, postsömürgecilik, postfeminizm… gibi sonraci akimlarin ucuna eklemlenmek yerine, teslimiyeti de itaati de reddeden bir tarih okumasina girisiyor. Marjinallikleri seylestirmek ya da onlarin farkliliklarini tek bir düzlemde toplamak yerine, onlari yeni olasiliklar üreten programlar sunacak biçimde bir araya getiriyor.